H οργή και ο θυμός λέγανε οι Παλαιοί, είναι ένας διάβολος που κατοικεί μέσα στη καρδιά, σε μια στιγμή, αρπάζει την ευκαιρία και πέφτει πάνω στο στόχο του, δαγκώνει και ξεσκίζει σαν ένα λυσσασμένο και πεινασμένο σκυλί.
Νίωθω οργή και δεν μπορώ η μάλλον ξέρω πως να την σβήσω. Δεν μπορώ να πω πως τα πράγματα μου πάνε γενικά στραβά,όμως μεμονομένα γεγονότα έχουν πυροδοτήσει μια ανεξίτιλη οργή μέσα μου.
Μακάρι να ήταν ενας τυχαίος θυμός που θα με ακουμπίσει και θα φύγει αλλά αυτό το πράγμα μέσα μου το νιώθω να με καίει. Κάποιες φορές το αγνοώ, γνωρίζει όμως το είναι μου και με επισκέπτεται εκεί που (δεν) το χρειάζομαι. Θολώνει τις σκέψεις μου αλλά όχι την κρίση μου. Για όσους με ξέρουν ακούγεται παράξενο,αφού γνωρίζουν ότι είμαι ένα ήρεμο άτομο. Κοιτάζομαι στον καθρέφτη και αντικρύζω ένα άτομο που δεν είμαι σίγουρος αν είμαι εγώ η κάποιο καινούργιο κομμάτι του εαυτού μου. Δεν το νιώθω πάντως ξένο,είναι γιατί καλλιεργούνταν εδώ και καιρό μέσα. Ξέρω οτι δεν μπορώ να το διώξω εύκολα γιατι δεν ξέρω αν το θέλω. Δεν ξέρω αν πρέπει να μπω καν στον κόπο.
Παραθέτω και ένα κείμενο που είχα διάβασει παλιότερα και έχει να κάνει με θυμό από ενα απτα αγαπημένα μου blogs της αγαπητής Ntinti http://ntina-darkandtwisty.blogspot.com/2011/03/blog-post_15.html
Να φοβάσαι την οργή του υπομονετικού ανθρώπου
Ντράιντεν Τζ.
Ό,τι αρχίζει με πάθος, τελειώνει με καταισχύνη
Τολστόι
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου