Τα χαμόγελα και η διάθεση ειναι πλέον περιττά.......

Θέλω να γράψω σήμερα για ένα θέμα που το έχω στο ξερό μου το κεφάλι από μέρες και απλώς δεν ήξερα πως να το διατυπώσω.Έχει να κάνει με την διάθεση του κόσμου,τουλάχιστον όπως την βλεπω στην πόλη όπου ζω,αλλά και που είμαι σίγουρος υπάρχει σε όλη την Ελλάδα.Τα χαμόγελα πλέον λιγοστεύουν,αυτό βλέπω!Καλά θα μου πείτε πως  να μην λιγοστεύουν με τέτοιο κλίμα που επικρατεί λογω της οικονομικής κρίσης,λόγω,λόγω,λόγω.Υπάρχουν αρκετοί λόγοι που μπορεί κάποιος να διατυπώσει για να καλύψει ίσως το γιατί οι άνθρωποι δεν χαμογελάνε πλέον και είναι σε μια κατάσταση που φτάνει και τα όρια της μιζέριας.Δεν θα πω γιατί πρέπει αναγκαστικά να χαμογελάμε (και οχι χαζογελάμε) αλλά δεν νομίζω οτι μας αξίζει αυτή η μουντίλα,ξινίλα και κακοδιάθεση που βλέπω.

Ένα παραδειγμα κακοδιάθεσης που ο ίδιος βλέπω είναι στα μαγαζιά που ο κόσμος πηγαίνει για να πιει ένα ποτό για να ξεσκάσει.Αντί να δω ένα κάπως πιο χαλαρό κλίμα,νομίζω οτι πήγα σε ένα μέρος όπου σε αναγκάζουν να βγεις γιατί ειναι Σάββατο και ουδε και αλίμονο αν δεν βγεις,σε αναγκάζουν να πιείς,να ακούσεις μουσική και σε αναγκάζουν να κουνήσεις το σώμα σου κάνοντας πως χορεύεις.Έχω δει αρκετά περιστατικά για να με βάλουν σε σκέψη και να με κάνουν να γράψω για αυτά (αλλά οχι απο αναγκασμό (: ).Βέβαια πως ο κόσμος να μην βρίσκεται σε κατάθλιψη mode όταν τα ΜΜΕ,κυρίως κανάλια, συστηματικά μας βομβαρδίζουν με αυτά που οι ίδιοι θέλουν να δούμε και μας τα επιβάλλουν με κάποιον τρόπο. Και μάλιστα με τέτοιο τρόπο που σε βάζει να σκέφτεσαι ότι το τέλος του κόσμου έρχεται....Δεν θα σχολιάσω καν τα δήθεν προγράμματα ψυχαγωγίας που προσπαθούν να βγάλουν σύγκρουση και ανταγωνιστικότητα θέλοντας να προβληθούν στο κοινό.

Προσπαθώ να κρατιέμαι αισιόδοξος και να χαμογελάω όχι απο αφέλεια αλλά γιατί με το να πέσω σε μια μιζέρια δεν βοηθάει πουθενά. Προσπαθώ να συγκρίνω παλαιότερες καταστάσεις,αλλά από όσο εχω μιλήσει με ανθρώπους μεγαλύτερους μου,με λέγανε (απο εδώ καρφώνομαι οτι ειμαι Θεσσαλονικιός!) ότι και πριν που υπήρχαν δυσκολίες, οι άνθρωποι ήτανε διαφορετικοί και πιο 'εύθυμοι' σε όλα.Διασκέδαζαν γιατί το ήθελαν και το έκαναν με τον τρόπο τους.Σήμερα βλέπω κατι άλλο,να κάθονται/στέκονται σε ένα τραπέζι και να παρακολουθούν σαν τα ζόμπι τους τριγύρω.Υπάρχει και η κατηγορία ανθρώπων που φυσικά χαμογελάνε και είναι καλοδιάθετοι παρά τις δυσκολίες που έχουν,υπάρχει και η κατηγορία αυτών που έχουν την ξινίλα και την καταλαβαίνεις απο...χιλιόμετρα.

Πλησιάζουν και οι γιορτές των Χριστουγέννων αλλά κάτι μου λέει πως το κλίμα δεν θα αλλάξει αρκετά.Ζούμε και σε μια εποχή παράξενη θα έλεγα που λόγω των καταστάσεων έχουμε χάσει την αυτοπεποίθηση και ελπίδα που είχαμε πριν σε μεγαλύτερο βαθμό.

Όλα αυτά είναι στην κρίση του καθενός και έτσι τα βλέπω με την δικιά μου!